நீண்ட நாட்களுக்குப்பிறகு தொடர்கிறேன்...
எல்லோருமே என்னை விட அறிவாளிகளாகிக்கொண்டிருப்பதாகவும், நான் முட்டாளாகிக்கொண்டே இருப்பதாகவும் (ஏற்கனவே அப்படித்தானோ) தோன்றுகிறது. இந்த 48 வயதை நெருங்கும் நேரங்களில் காலம் நன்கு பாடம் நடத்திக்கொண்டிருப்பதால் இருக்கலாமோ?!
போதுமப்பா என்று எல்லாவற்றிலும் ஒரு நிறைவு, புதிய பொழுதுபோக்கு முயற்சிகளில் ஆர்வமின்மை. என் கடந்த உலகை விட்டுக்கொடுக்க இயலாமல், கண்ணால் காணும் புதிய உலக நோக்கம். காதை தீய்க்கும் இசையிலிருந்து பாதுகாக்க புதியஇசை கேளாமை, சில வரி ஆரம்பத்திலேயே விசயம் சொல்லாமல் இழுக்கும் கதை தவிர்த்தல், அதீத ஆர்ப்பாட்ட கவிதை, எழுத்து, குளத்தில் பாறாங்கல்லை போட்டதைப்போல குழப்பவாதிகளின் கட்டுரைகள் விட்டு ஓடிவிட தோன்றுகிறது.
எதற்கு சிரிக்கிறார்கள் என்பது புரிந்துகொள்ள இயலாத நகைச்சுவையில் தொலைக்காட்சி, திடீர் திடீர் என அழுவாச்சி அல்லது நெஞ்சு பூரிப்பு அப்படியே எதிர்பதமாக வில்லத்தன்மை, போட்டி, பொறாமை கூடவே ஆவிகளும் பேய்களுமாக தொலைக்காட்சி தொடர்கள்...
செய்தி திரித்து நாடி பிடிக்கும் செய்தி தொலைகாட்சிகள், நிம்மதியை குலைக்கும் விளம்பரங்கள்...
எதைபோட்டாலும் புரிந்துகொள்ளாமல் ஆளைக்கவ்வும் பேஸ்புக் நடைமுறை
கீச்சிலும் வன்மம் கொடுக்கும் வல்லூறாக அப்டேட்கள்
தலைப்பில் நிர்வாணம் காட்டும் யுடுயூப் பதிவுகள்...
போதும்... எனக்கான சுதந்திரத்திற்காக நான் போராட வேண்டியதில்லை. என்னைச்சுற்றி ஒரு சுவர் அமைத்துக்கொண்டால் போதும்போலிருக்கிறது... என்ன ஒரு முரண்?!
Thanks
